حــیـــــات

یک هفته است که همه مدارس علمیه شهر ما منتظر مهمان هستند. مهمانی از شهر مقدس قم که برای بازدید تشریف می آورند.گفتم بازدید،یاد بازرس هایی افتادم که به مدرسه می‌آمدند.یادمه سال سوم ابتدایی وقتی آقای بازرس سرزده در کلاس را بازکرد و آمد تو.خانم معلم ما که یک خانم چادری و مومنی بود،از رفتار آن آقا بسیار ناراحت شد و به او تذکر داد.اما وقتی از قبل خبر داشتیم که قراره بازرس بیاد،هیجان خاصی به آدم دست می داد.
مهمان این هفته شهر ما که کلی مدارس را به تکاپو واداشته است،کسی نیست جز آقای عبدالکریم بهجت پور،مدیر حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور که البته حتما با یک گروه تشریف می آورند.
اما جالبه که آشنایی ما با آقای بهجت پور برای وقتی بود که دوره قرآن و عترت در قزوین برگزار می شد و آقای صالحی کتابی را تدریس می کردند که برای آقای بهجت پور بود.در واقع سبک تفسیر تنزیلی قرآن را ایشان با همت خود و همکارانشان احیاء کرده بودند.بعد از پایان دوره در حال نوشتن تکالیف دوره بودم که کنجکاو شدم درباره این روش تفسیری مطالبی  را در اینترنت جست و جو کنم.توی همین وب گردی بودم که با چهره ایشان هم آشنا شدم و اما یک دفعه یک چیزی دیدم که خیلی برایم عجیب و جالب آمد.یکی از مدارس علمیه، انتصاب ایشان را به مدیریت حوزه های علمیه خواهران تبریک گفته بود.باورم نمی شد که آقای جمشیدی بی خبر رفته باشند و این مولف محترم که ما ایشان را به عنوان مرجع علمی دوره قرآن و عترت می شناختیم ،جای ایشان آمده باشند.به هر حال این میز و صندلی امانت است و همه ما امانت‌دار.سطح و اندازه میز هم فرقی نمی کند.تمام دنیا هم که زیردست آدم باشد،باید یک روز بگذارد و برود.خوش به حال آن کس که از این فرصت برای رونق دین و آیین این مرز و بوم استفاده کند و در عین حال، دینش هم سالم بماند. به هر حال از همین جا تشریف فرمایی حجت الاسلام و المسلمین آقای بهجت پور را به دیار مینودری قزوین خوش آمد می گویم و امیدوارم سابقه قرآنی ایشان برای اعتلای حوزه های علمیه چراغ راه باشد.والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته